Η ΑΕΚ των χαμένων ευκαιριών

Βλέποντας το σκηνικό όπως έχει διαμορφωθεί στη βαθμολογία με την ολοκλήρωση της 15ης αγωνιστικής διαπιστώνει εύκολα κανείς την τεράστια χαμένη ευκαιρία που χάσαμε στο παιχνίδι με την Ομόνοια. Για άλλη μια φορά πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων την δυνατότητα να περάσουμε μόνοι στην τρίτη θέση της βαθμολογίας και να μπούμε για τα καλά ακόμη και στη διεκδίκηση του τίτλου! Με απλά μαθηματικά, εάν κερδίζαμε την Ομόνοια αυτή την στιγμή θα βρισκόμασταν στο -4 από τους δύο πρωτοπόρους και γίνεται αντιληπτό πως σε μια τέτοια περίπτωση θα μιλούσαμε για πολύ διαφορετικά πράγματα απ΄αυτά που μιλάμε σήμερα. Άλλο όμως τα σενάρια και οι υποθέσεις και άλλο η πραγματικότητα.

Για πολλοστή φορά, φέτος αλλά και διαχρονικά, για λόγους που ποτέ κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει ή να εξηγήσει τουλάχιστον πειστικά όταν βρισκόμαστε ενώπιον μιας μεγάλης πρόκλησης και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αυτό το (καταραμένο) βήμα παραπάνω, σχεδόν πάντα παρουσιαζόμαστε κατώτεροι των περιστάσεων. Πάνω κάτω τα ίδια γράφαμε και μετά τον αγώνα με την Άχνα, ένα περίπου σε ανάλογο ύφος ήταν επίσης αυτά που είχαμε γράψει και μετά την αποτυχία να κερδίσουμε τον Οθέλλο. Τί αλλάζει στο τέλος της ημέρα; Για να είμαστε ειλικρινείς μάλλον τίποτα.

Πηγαίνοντας λίγο πίσω χρονικά, παρατηρούμε πως και πρίν τον αγώνα με την Άχνα προερχόμασταν από θετικά αποτελέσματα και εμφανίσεις, όπως και πρίν τον αγώνα με τον Οθέλλο. Βεβαίως, για να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο, δεν αναμένει κανείς από καμιά ομάδα ότι θα κερδίζει όλα της τα παιχνίδια. Δεδομένα θα υπάρχουν και οι κακές μέρες στο ποδόσφαιρο και αυτό ισχύει για όλους. Αυτό όμως που προβληματίζει στην δική μας πάντα περίπτωση είναι ο τρόπος που έρχεται το αρνητικό αποτέλεσμα. Παίρνοντας για παράδειγμα τις 3 από τις 4 ήττες που έχουμε δεχθεί φέτος διαπιστώνουμε ένα κοινό σημείο το οποίο πρέπει να προβληματίσει τους υπέυθυνους. Η ΑΕΚ στα μεγαλύτερα διαστήματα αυτά των αγώνων απλά δεν βλεπόταν μη μπορώντας να κάνει πράγματα που σε άλλους αγώνες θεωρούνται για την ίδια ομάδα αυτονόητα. 

Για να μην κάνουμε αναφορά σε παλαιότερους αγώνες, η ΑΕΚ του αγώνα με την Ομόνοια σαν να ήταν άλλη ομάδα, λες και άλλοι 11 ποδοσφαιριστές πήραν την θέση των ποδοσφαιριστών μας και δεν μπορούσαν να ανταλλάξουν μια δύο μπαλιές, να κάνουν τα στοιχειώδη στο γήπεδο. Είναι άξιο απορίας πως από την μια στιγμή στην άλλη μπορεί να μεταλλάζεται η ομάδα από το καλό στο κακό πρόσωπο. Φταίει η έλλειψη σταθερότητας; Φταίει ο προπονητής; Φταίει η όντως κακή μέρα των παικτών; Φταίει το ότι απουσιάζουν στόχοι πρωταθλητισμού; Τί; Είναι πράγματι ένα ερώτημα που δύσκολα μπορούμε να απαντήσουμε. 

Ο κόσμος έχει απαιτήσεις τις οποίες δημιούργησαν οι ίδιοι παίκτες με τον ίδιο προπονητή με τις παρουσίες τους σε αρκετά παιχνίδια. Μετά λύπης φτάνουμε πάντα στο ίδιο σημείο, να λέμε τα συνηθισμένα κλισέ μετά από κάθε αποτυχία. Να "κλαίμε" τους χαμένους βαθμούς, να ακολουθούν στη συνέχεια επιτυχίες, να ξεχνάμε προσωρινά τις γκέλες μέχρι να έρθει ξανά το επόμενο χαστούκι! Οι ήττες δεν είναι όλες ίδιες στο ποδόσφαιρο, όπως και να το κάνουμε.  Ιδιαίτερα για εμάς σαν ΑΕΚτζήδες, μεγάλο ρόλο παίζει και το πως παρουσιάζεται η ομάδα. Ο κόσμος έφυγε με περηφάνια από το γήπεδο ακόμη κι' όταν χάναμε στον Α' Γύρο από το Αποέλ στο ΓΣΖ γιατί πολύ απλά η ομάδα ήταν "ζωντανή" στο γήπεδο, πάλεψε, μόχθησε, ήταν άτυχη και έχασε. Μακάρι να ήταν το ίδιο και στον τελευταίο αγώνα και ας χάναμε πάλι. Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που πληγώνει και στεναχωρεί περισσότερο.